Al-Quran merujukkan sifat Tuhan sebagai “nama terindah” Tuhan (see 7:180, 17:110, 20:8, 59:24). Menurut dengan Gerhard Böwering, "Mereka secara tradisional menyebut satu per satu sebanyak 99 dalam bilangan pada mana nama tertinggi (al-ism al-aʿẓam), ialah nama agung Tuhan, Allāh. Locus classicus untuk menyenaraikan nama meramalkan dalam sastera ulasan qurʾānic ialah 17:110, “Panggilnya Allah (Tuhan yang satu-satunya), atau panggilnya Ar-Rahman (Yang Pengasih); yang mana sahaja kamu memanggil, untuk-Nya milik nama-nama yang terindah,” dan juga 59:22-24, yang termasuk suatu gugusan lebih daripada sedozen epitet meramalkan."[16] Nama-nama yang terumum untuk Tuhan dalam Islam ialah:

• Maha Tinggi (al-Aziz)
• Maha Besar (al-Mutakabbir)
• Sentiasa Memaafkan (al-Ghaffar)
• Sentiasa Memperuntuk (al-Muhaymin)
• Tuhan dan Penaruh Alam (Rabb al-Alameen)
• Menyara Diri (al-Haqq)
• Tuhan Abadi (al-Baqi)
• Yang Penahan (al-Muqsith)
• Yang Aman (Alsalam)

Teologi Islam membuatkan perbezaan antara sifat Tuhan dan inti intipati kuasa Tuhan.[16]

Tambahan, ia ialah salah satu asas dalam Islam bahwa Tuhan wujud tanpa suatu tempat dan tidak menyerupai makhluknya. Misalnya, Tuhan tidak mempunyai badan dan tiada apa yang seperti-Nya. Dalam al-Quran ia berkata apa maskudnya "Tiada apa yang seperti-Nya dalam apa-apa cara," [lihat al-Quran 42:11]. Allah tidak dihadkan pada Dimensi.